Roślina pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej i jest uprawiana w Stanach Zjednoczonych, Indiach, Chinach i regionach tropikalnych. Wykorzystywaną częścią jest kłącze rośliny. Związki: olejki lotne, alkany arylu, gingerol, gingeron, shogaole (nadają imbirowi smak i zapach), diarylheptanoidy, skrobia. Imbir jest tradycyjnie stosowany w przypadku nudności, zawrotów głowy, niestrawności. Przeprowadzone badania wiążą go z dużą liczbą efektów fizjologicznych związanych z zasadami obecnymi w kłączu imbiru: działaniem przeciwzapalnym, przeciwwymiotnym, przeciwbakteryjnym, przeciwutleniającym i kardiotonicznym. Działanie przeciwwymiotne: działanie przeciwwymiotne przypisuje się gingerolom i shogaolom obecnym w kłączu imbiru. Uważa się, że jego działanie wynika z miejscowego działania na przewód pokarmowy: imbir pobudza wydzielanie śliny, żółci i wydzielania soku żołądkowego, hamuje skurcze żołądka, zwiększa napięcie mięśni jelit i wzmaga perystaltykę. Za to działanie mogą być odpowiedzialne niektóre związki zawarte w imbirze, takie jak galanolaktony. Działanie przeciwzapalne: uważa się, że wynika to z hamowania cyklooksygenazy i 5-lipoksygenazy, zmniejszając syntezę leukotrienów i prostaglandyn. Gingerol wykazał działanie przeciwzapalne. Regulacja poziomu lipidów: znacząco poprawia poziom tłuszczu w osoczu i zmniejsza poziom miażdżycy, jak wykazały badania na królikach albinosach. Antybakteryjny: badania wykazały skuteczność przeciwko B. subtilis i E. coli in vitro. Oprócz możliwego działania przeciwwirusowego i przeciwpasożytniczego. Przeciwzakrzepowe: zmniejsza wytwarzanie tromboksanu A2 i hamuje agregację płytek krwi. Działanie kardiotoniczne: gingerole i shogaole z imbiru korzystnie wpływają na komórki izolowane od świnek morskich. Układ odpornościowy: w obecności imbiru następuje zwiększenie wydzielania interleukiny 1, beta, interleukiny -6 i makrofagów. Działanie przeciwutleniające, przeciwmigrenowe (dzięki działaniu przeciwzapalnemu): wykazuje silne działanie przeciwutleniające.
